E-Księgarnia
Видання IPN укр
Odznaczenie Piotrowi Szubarczykowi, historykowi i byłemu pracownikowi Instytutu Pamięci Narodowej, wręczył prezes IPN dr Karol Nawrocki.
– Piotra Szubarczyka poznałem w 2009 roku. Miał 55 lat. Już wtedy był człowiekiem bardzo doświadczonym. Był jednym z tych odważnych, którzy walczyli z władzą komunistyczną przed sierpniem roku 1980. Był członkiem ruchu Młodej Polski, studenckich komitetów „Solidarności”, aktywnym działaczem opozycji przedsierpniowej, który domagał się prawdy i był gotowy ryzykować dla prawdy, pamięci historycznej w starciu z systemem komunistycznym
– mówił prezes IPN podczas uroczystości. Wymieniając zasługi Piotra Szubarczyka dr Karol Nawrocki podkreślił jego głęboką wiedzę i autentyzm oraz umiejętność ciekawego przekazywania wiedzy historycznej. Przypomniał też, że Piotr Szubarczyk upominał się o właściwe miejsce w polskiej historii dla Danuty Siedzikówny „Inki”.
– Czuję się zakłopotany i myślałem, że nie będę w stanie nic powiedzieć. Jest mi niezmiernie miło, że prezes Nawrocki w tak miłych i osobistych słowach mówi o mnie. Chciałem podziękować za to odznaczenie, lecz nie zasłużyłem na nie. Czuję, że te odznaczenie zostało mi wręczone, abym coś zrobił jeszcze
– mówił Piotr Szubarczyk, dziękując za odznaczenie.
W uroczystości wzięli udział syn i żona Piotra Szubarczyka, gdańscy posłowie: Kazimierz Smoliński oraz Kacper Płażyński, dyrektor gdańskiego IPN dr Paweł Warot, radni oraz przedstawiciele wielu organizacji patriotycznych i społecznych.
W drugiej części spotkania Mateusz Kubicki (Oddziałowe Biuro Badań Historycznych gadńskiego IPN) i Piotr Szubarczyk dyskutowali na temat okupacji niemieckiej w powiecie starogardzkim i zbrodni pomorskiej.
* * *
Piotr Szubarczyk – urodzony 3 czerwca 1954 roku w Starachowicach. Od 8 roku życia mieszka na Pomorzu, od roku 1977 związany ze Starogardem, od 1996 mieszka tu na stałe.
Absolwent Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Gdańskiego, tam też rozpoczął działalność opozycyjną, antykomunistyczną w ramach Studenckiego Komitetu Solidarności i Ruchu Młodej Polski. Prowadził nielegalne spotkania na temat cenzury prewencyjnej w PRL na Uniwersytecie i w klubie studenckim „Wysepka”. Głosił prawdę o zbrodni katyńskiej. W bezdebitowym „Bratniaku” opublikował pod własnym nazwiskiem artykuł „Komu służy a komu przeszkadza cenzura w PRL”. Uczestniczył w akcjach SKS i RMP, w manifestacjach pod pomnikiem Jana III Sobieskiego w Gdańsku. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Mszy św. polowej na starogardzkim Rynku 3 maja 1981 roku. Było to największe zgromadzenie w historii miasta – około 15 tysięcy ludzi.
W okresie pierwszej „Solidarności” redaktor pisma związkowego „Nasz Głos” delegat nauczycieli z powiatu starogardzkiego na I Zjazd Regionalny NSZZ „S”.
W stanie wojennym musiał opuścić Zespół Szkół Rolniczych w Bolesławowie, gdzie był nauczycielem, przez dwa lata pracował w domu dziecka w sąsiednim województwie. Próba powrotu do Bolesławowa dwa lata później zakończyła się niepowodzeniem z powodu „niewłaściwego wpływu politycznego na młodzież”. Dzięki odważnemu inspektorowi oświaty Zygmuntowi Mielewczykowi został mimo to zatrudniony w Szkole Podstawowej w Goręczynie na Kaszubach. Po zakończeniu politycznych „weryfikacji” nauczycieli i złagodzeniu komunistycznej presji ideologicznej, przyjęty do pracy w Liceum Ogólnokształcącym w Kartuzach, gdzie był animatorem pedagogiki uczniów zdolnych – we współpracy z Wyższą Szkołą Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Kierował obozami z udziałem najzdolniejszych uczniów liceów ogólnokształcących z całego kraju.
W roku 1990 wybrany przez mieszkańców gminy na radnego, następnie na przewodniczącego Rady Gminy Somonino, członek prezydium Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego.
W roku 2001 wraca do swoich pierwotnych zainteresowań. Na podstawie rozmowy kwalifikacyjnej z dyrektorami Biura Edukacji Publicznej IPN w Warszawie przyjęty do pracy jako kierownik referatu edukacji Oddziału Gdańskiego IPN. Najbliższe 18 lat swego życia poświęci edukacji historycznej.
Wygłosił kilkaset prelekcji historycznych w kilkudziesięciu miastach Polski i za granicą, dla Polaków w Wilnie, w Berlinie, w Essen, w ośrodku Concordia, w Utrechcie, Amsterdamie, w Malmoe, w Sztokholmie, w Budapeszcie, w Perth, w Canberze, w Melbourne, w Sydney. Jest autorem ponad 500 artykułów poświęconych najnowszej historii Polski, m.in. w „Biuletynie IPN”.
Uważany jest za „odkrywcę” heroicznej postaci „Inki” – jako autor pierwszego o niej artykułu w prasie ogólnopolskiej i pierwszej książki. Autor wydanej w Krakowie książki „Czerwona apokalipsa. Sowiecka agresja na Polskę i jej konsekwencje”. Współautor innych publikacji książkowych, m.in. „W cieniu czerwonej gwiazdy. Zbrodnie sowieckie na Polakach 1917–1956”.
Był wiceprzewodniczącym Rady Programowej Radia Gdańsk, nagrał w radio ponad 30 audycji autorskich z cyklu „Świadkowie historii”. Był konsultantem przy produkcji spektaklu telewizyjnego „Inka 1946” w reżyserii Natalii Korynckiej-Gruz, poświęconego Danucie Siedzikównie oraz filmu dokumentalnego Aliny Czerniakowskiej „Dywizja nastolatków”.
Na wniosek byłych młodocianych więźniów politycznych (jaworzniaków) odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w upowszechnianiu wiedzy o najnowszej historii Polski”. Odznaczony medalami Pro Patria i Pro Memoria, honorowo Krzyżem Sybirskim przez Związek Sybiraków. Członek honorowy Rodziny Katyńskiej w Gdańsku.
Od roku 2018 radny Rady Powiatu Starogardzkiego.
Pobierz bezpłatnego ebooka współautorstwa Piotra Szubarczyka „Wyklęci Niezłomni 1944–1963”