Absolwent szkoły realnej w Wiedniu. W latach 1912–1914 w Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, 1914–1918 w 4 Pułku Ułanów Cesarza. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od lutego 1919 zastępca szefa sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów, następnie szef Oddziału I, a później Oddziału III Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego. Od lipca do grudnia 1920 szefa sztabu 1 Dywizji Jazdy (później Korpusu Jazdy gen. Rómmla). W 1921 ukończył Szkołę Sztabu Generalnego i do 1924 był wykładowcą tej uczelni. Od września 1926 zastępca dowódcy 2 Pułku Szwoleżerów, od marca 1929 dowódca 17 Pułku Ułanów. W latach 1936–1939 I oficer sztabu Inspektora Armii gen. Rómmla. W kampanii polskiej 1939 szef sztabu Armii „Łódź”, a od 7 do 27 września szef sztabu Armii „Warszawa”. W latach 1939–1945 w niewoli niemieckiej, następnie w dyspozycji szefa Sztabu Głównego. Od grudnia 1945 do maja 1946 na stażu w 1 Dywizji Pancernej. Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. Pochowany na cmentarzu w Putney Vale. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 572).
Awanse: podporucznik (1914), porucznik (1916), rotmistrz (1920), major (1923), podpułkownik (1928), pułkownik (1931), generał brygady (1964).
Bibliografia
D. Koreś, Generał brygady Aleksander Radwan-Pragłowski (1895–1974). Studium biograficzne, Warszawa 2012; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 151; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997, s. 206.