W latach 1909–1916 kształcił się w I Gimnazjum Humanistycznym w Stanisławowie. Od 10 maja 1916 do 25 października 1918 w austriackim 55 Pułku Piechoty, walczył na froncie włoskim (grudzień 1916 – styczeń 1918), gdzie został ranny. Od listopada 1918 w III baonu strzelców sanockich, brał udział w walkach z Ukraińcami. Od maja 1919 do 7 sierpnia 1920 jako dowódca kompani 18 Pułku Piechoty walczył z bolszewikami na całym szlaku bojowym pułku, aż do momentu zranienia. W 18 pp służył z krótkimi przerwami do 1928, po czym został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty. Od kwietnia 1936 do października 1937 w 55 Pułku Piechoty, po czym wrócił do 35 Pułku Piechoty na stanowisko dowócy III, a następnie I baonu. W kampanii 1939 skutecznie dowodził I batalionem 35 pp. 5 września w rejonie Bydgoszczy szczątkowy 35 pp, mimo całkowitego odcięcia, wyrwał się z okrążenia jako jedyny zwarty oddział polski z Borów Tucholskich. Jego trzon stanowił wówczas I baon. Na jego czele wziął jeszcze udział w następnych walkach Armii „Pomorze”, by ulec 18 września nad Bzurą. 20 września dostał się do niemieckiej niewoli. Po wyzwoleniu przebywał w polskich obozach na terenie Niemiec. W czerwcu 1947 wrócił do kraju. Pochowany w Sanoku.
Awanse: podporucznik (1916), porucznik (1920), kapitan (1924), major (1936).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Kazimierz Poschinger, I.482.1-92; J. Kirszak, Poschinger Kazimierz, „Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939–1956“, t. VIII, Kraków 2002, s. 108, 109.