Nawigacja

100 BOHATERÓW NA 100-LECIE BITWY WARSZAWSKIEJ

Tadeusz Feliks Prauss (ur. 21 grudnia 1896 w Warszawie, zam. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik pilot.

[…] Dnia 30 maja 1920 r. por. Prauss atakował stosownie do rozkazu statki pancerne i transporty przeciwnika usiłujące wysadzić desant na zachodni brzeg Dniepru […]. Bomby zrzucane przez por. Praussa wszystkie padały w nieznacznej odległości lub prosto w cel. Jedną z nich trafiono w statek pancerny, który wkrótce potem zatonął. […]. Dnia 4 czerwca 1920 r. por. Prauss otrzymał rozkaz dokonania wywiadu nad ujściem rzeki Teterew i przeszkodzenia bolszewikom w przeprawie przez wybudowany most. […] Podczas tych brawurowych ataków został por. Prauss ranny kulą w lewą rękę, lecz pomimo tego, że sam już nie mogąc strzelać z kar. maszynowego, ataku nie zaprzestał, lecz prowadząc samolot jedną ręką zrobił jeszcze parę kół, dając możność obserwatorowi wystrzelać resztę amunicji z kar. masz., po czym dopiero zawrócił na lotnisko w Kijowie, dokąd przybył cały zalany krwią. […] Podczas całej ofensywy i defensywy naszej na froncie ukraińskim, od 19 kwietnia do 19 czerwca 1920 r., por. pil. Prauss dokonał lotów bojowych około 50. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 10 lipca 1920)

  • Tadeusz Feliks Prauss
    Tadeusz Feliks Prauss

Ukończył szkołę realną w Krakowie (1914). Od 1915 w armii austriackiej, początkowo w piechocie, a po ukończeniu kursu obserwatorów od września 1916 w lotnictwie na froncie włoskim. Od lipca 1918 na kursie pilotażu w Szkole Pilotów w Krakowie. W listopadzie tr. wstąpił do Wojska Polskiego i od stycznia 1919 w składzie 3 Eskadry Lotniczej brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, później polsko-bolszewickiej. Od września 1921 dowódca 16 Eskadry Wywiadowczej. Później m.in. zastępca komendanta Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu. W latach 1925–1927 dowódca dywizjonu i zastępca dowódcy 4 Pułku Lotniczego w Toruniu. Następnie komendant Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy, w latach 1934–1939 dowódca 6 Pułku Lotniczego we Lwowie. W kampanii 1939 dowódca lotnictwa Armii „Modlin”, a od 13 września lotnictwa Frontu Północnego. Uniknął niemieckiej niewoli i przedostał się do Lwowa. W październiku 1939 aresztowany i odesłany do obozu w Starobielsku. Pogrzebany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Piatichatkach. W 2007 omyłkowo został powtórnie awansowany na pułkownika zamiast na generała brygady.

Awanse: podporucznik (1918), porucznik (1919), kapitan (1920), major (1923), podpułkownik (1930), pułkownik (1937).

Bibliografia

CAW, VM, Tadeusz Prauss, I.482.18-1162; J. Zieliński, W. Wójcik, Lotnicy – Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, Warszawa–Toruń 2005, s. 155–157.

do góry