E-Księgarnia
Видання IPN укр
16 listopada 1940 roku niemieckie władze zamknęły teren getta w okupowanej Warszawie, odcinając przy tym warszawskich Żydów od reszty miasta. Decyzję o budowie murów wokół dzielnicy dla Żydów w Warszawie podjęto w marcu 1940 r. W połowie listopada w samym sercu Warszawy powstało getto, nazywane Jüdische Wohnbezirk (żydowska dzielnica mieszkaniowa). Zamknięcie jego granic nastąpiło w nocy z 15 na 16 listopada 1940 r.
Na obszarze o powierzchni 307 hektarów znalazło się ok. 400 tys. ludzi, początkowo tylko mieszkańców Warszawy. Później, gdy do getta przesiedlono przymusowo Żydów z podwarszawskich miejscowości, a także z Niemiec, liczba ta wzrosła do ok. 450 tysięcy. Warszawskie getto funkcjonowało ponad dwa i pół roku. Według szacunkowych danych w latach 1940-1942, wskutek głodu, chorób i zimna oraz niemieckiego terroru, zmarło w „dzielnicy żydowskiej” ok. 92 tys. osób. Reszta została, w zdecydowanej większości, wymordowana w komorach gazowych Treblinki oraz w innych obozach. Ocaleli tylko nieliczni. Wysadzenie Wielkiej Synagogi na Tłomackiem stało się jego symbolicznym końcem.
Nagranie z Getta Warszawskiego – z Archiwum IPN