Absolwent rosyjskiej Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawietgradzie (1905), następnie w Twerskim Pułku Dragonów w armii rosyjskiej. Od grudnia 1917 dowódca szwadronu3 Pułku Ułanów w I Korpusie Polskim, od lutego do maja 1918 dowódca tego pułku. Od października 1918 w Wojsku Polskim, organizator i dowódca 3 Pułku Ułanów do 16 lipca 1920, następnie dowódca III Brygady Jazdy, a od 7 września do grudnia 1920 dowódca II Brygady Jazdy. Od maja 1921 dowódca VIII Brygady Jazdy w Białymstoku. Od czerwca 1924 dowódca XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce, a od września 1926 dowódca I Brygady Kawalerii w Warszawie. Od 11 listopada 1926 jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Od listopada 1930 do listopada 1932 komendant garnizonu i placu miasta stołecznego Warszawy, po czym przeniesiony w stan spoczynku. Od kwietniu 1933 przebywał kilka miesięcy w Brazylii, jako przedstawiciel Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej z zadaniem zbadania możliwości osadniczych w stanie Parana. W kampanii 1939 dowódca Grupy „Dubno”, następnie internowany w Rumunii. Wraz z innymi generałami w lutym 1941 przekazany Niemcom, do maja 1945 był w niewoli. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pochowany na cmentarzu Pullheli. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 545).
Awanse: podporucznik (1905), porucznik (1909), podrotmistrz (1913), rotmistrz (1916), pułkownik (1918), generał brygady (1932).
Bibliografia
J.A. Radomski, Strzemieński Stefan, „Polski Słownik Biograficzny”, t. XLV, 2007–2008; P. Stawecki, Generałowie Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 320, 321.