Uczył się w rosyjskim gimnazjum w Czugujewie w guberni charkowskiej. W czerwcu 1915 powołany do armii rosyjskiej, ukończył moskiewską oficerską szkołę junkierską. Od stycznia 1918 w Armii Ochotniczej gen. Denikina brał udział w walkach z bolszewikami. W lipcu 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i od września tr. dowodził plutonem, później kompanią III batalionu 20 Pułku Piechoty. Od września 1921 do kwietnia 1930 adiutant batalionu i dowódca kompanii w 86 Pułku Piechoty, w latach 1930–1935 dowódca kompanii 49 Pułku Piechoty. Od sierpnia 1935 wykładowca Szkoły Podchorążych Piechoty i Ośrodka Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie. Od 24 sierpnia 1939 dowódca I batalionu 115 Rezerwowego Pułku Piechoty, a od 7 września dowódca tego pułku. Po kampanii 1939 początkowo w konspiracji, następnie w 1940 przedostał się na Bliski Wschód i otrzymał przydział do ośrodka zapasowego Brygady Strzelców Karpackich. Od sierpnia 1941 zastępca dowódcy 3 Batalionu Strzelców Karpackich, uczestnik kampanii afrykańskiej, odznaczył się w walkach w Tobruku. Od lipca 1943 dowódca 4 Batalionu Strzelców Karpackich. Poległ dowodząc natarciem na wzg. 593 pod Monte Cassino.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1922), kapitan (1928), major (1938), podpułkownik (1943).
Bibliografia
J. Kirszak, Śmierć pułkownika – Karol Reinhold Fanslau na polu chwały, „Polska Zbrojna. Historia”, nr 3/2018.