Ukończył gimnazjum filologiczne w Warszawie. Członek ZWC. Od sierpnia 1914 w POW, następnie w batalionie warszawskim, z którym w sierpniu 1915 przeszedł do 1 Pułku Piechoty I Brygady Legionów. Awansował z szeregowego na kaprala i był dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie, skąd uciekł i wrócił do konspiracji w POW. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców po czym wstąpił do Wojska Polskiego. Od kwietnia 1919 w 1 Pułku Piechoty Legionów jako dowódca plutonu, następnie kompanii. Uczestniczył we wszystkich bojach oddziału, w którym służy także po wojnie jako dowódca kompanii, batalionu i kwatermistrza pułku. Od maja 1925 w Biurze Historycznym, gdzie od marca 1930 szef Wydziału Wojen Polski Odrodzonej. Od 1932 dowódca batalionu 41 Pułku Piechoty, następnie dowódcą batalionu KOP „Suwałki”. Twórca i od jesieni 1935 do września 1939 dyrektor Muzeum Józefa Piłsudskiego w Belwederze. W kampanii polskiej w sztabie obrony Lwowa, następnie internowany na Węgrzech. W 1941 przedostał się do Warszawy. W ZWZ i AK, m.in. komendant Podokręgu Wschodniego Obszaru Warszawa. W czasie powstania warszawskiego redaktor pism „Barykada” i „Barykada – Warszawa walczy”. Od listopada 1944 kierownik sekcji historycznej Biura Informacji i Propagandy KG AK w Częstochowie. Po wojnie m.in. pracował w Bibliotece Narodowej. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1920), kapitan (1922), major (1928), podpułkownik (1935), pułkownik (1945).
Bibliografia
M. Kolmasiak, Pułkownik Adam Borkiewicz – konspirator, żołnierz, historyk, „Niepodległość”, t. LXIV, 2015, s. 179–221; A. Tuliński, Oficerowie Biura Historycznego i Wojskowego Biura Historycznego w latach 1922–1939 (cz. 1), „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, 4/2019, s. 181, 182.