Instytut Pamięci Narodowej Wieczór poświęcony pamięci Wojciecha Bogaczyka – Warszawa, 25 lipca 2019 - Aktualności -

Bez (auto)cenzury. Z Wojciechem Bogaczykiem rozmawia Bartłomiej Noszczak, Warszawa 2013, 352 s. + 32 s. wkł. zdj.

Bezpośrednia rozmowa pozwala poznać drugiego człowieka – dialog uzewnętrznia jego osobowość, ujawnia poglądy i fascynacje, oddaje emocje – pozytywne i negatywne. Podczas serii spotkań twarzą w twarz trudno udawać kogoś in­nego, a to z kolei uwiarygodnia lub deprecjonuje rozmówcę. Wywiad rzeka ze świadkiem historii – uczestnikiem, często także animatorem wydarzeń – stanowi bodajże jeden z najciekawszych sposo­bów zdobywania wiedzy przez historyka. W tym wypadku ważne jest i to, że tzw. źródło wywo­łane, zwłaszcza wtedy, gdy brakuje odpowiedniej dokumentacji pisanej, zapewnia właściwie jedyną możliwość zrekonstruowania minionych wyda­rzeń. Potwierdzenie tych słów czytelnik znajdzie w niniejszej książce.

Wojciech Bogaczyk (ur. 1958) to niepokorne dziecko PRL-u z bogatą kartą niepodległościowca. Absolwent II LO im. Stefana Batorego w Warszawie, podczas nauki w tej szkole jeden z założycieli i członek antykomunistycznej organizacji Wolność i Niezawisłość, absolwent historii KUL, współpracownik warszawskiego SKS, uczestnik ROPCiO, kolporter wydawnictw drugoobiegowych, w latach 1980–1981 jeden z założycieli NZS KUL, następnie członek Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS, członek Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS i jej Prezydium, uczestnik duszpasterstwa akademickiego o. Ludwika Wiśniewskiego, współzałożyciel KSN, po 13 grudnia 1981 r. internowany, następnie w podziemnych władzach NZS (1987–1988). W latach dziewięćdziesiątych m.in. współzałożyciel ZChN, lider Chrześcijańskiego Ruchu Obywatelskiego, przewodniczący Komitetu Polska–Czeczenia, członek SWS. Za działalność opozycyjną odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bogaczyk, obdarzony dobrą pamięcią oraz iskrą bożą, potoczyście i bez (auto)cenzury ukazuje czasy, w których przy­szło mu żyć. Nie ukrywa swoich sympatii i antypatii – nie tylko politycznych. Prowokuje. Dzię­ki jego opowieści o różnorod­nych inicjatywach, w jakie był zaangażowany, możemy zajrzeć do opozycyjnej kuchni lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Poza walką z „czerwonym" jest tu wszystko, czym karmiło się (i karmi) życie polityczne – rywalizacja, zakulisowe rozgrywki, emocje. Mając to na uwadze, wychodzimy z za­łożenia, że książka ta powinna przypaść do gustu również szerszemu gronu czytelników – nie tyl­ko miłośnikom Księcia Niccola Machiavellego. Obok relacji Bogaczyka nie da się przejść obo­jętnie, jego świadectwo bez (auto)cenzury prze­konuje.