Nawigacja

Aktualności

Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego

Ks. dr hab. Waldemar Gliński, prof. UKSW. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Dr hab. Karol Polejowski, zastępca prezesa IPN. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Dyskusja panelowa. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Prof. Romuald Szeremietiew, Akademia Sztuki Wojennej. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Łukasz Kudlicki, dyrektor gabinetu politycznego MON. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Mariusz Olczak, dyrektor Archiwum Akt Nowych. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Dyskusja panelowa. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)
Leszek Czajkowski. Jubileusz prof. Wiesława Jana Wysockiego – Warszawa, 6 grudnia 2022. Fot. Sławek Kasper (IPN)

6 grudnia 2022 roku o godz. 17.00 w Centralnym Przystanku Historia IPN przy ul. Marszałkowskiej 21/25 w Warszawie odbyła się uroczystość jubileuszowa prof. Wiesława Jana Wysockiego, połączona z wręczeniem księgi pamiątkowej Maiestati Rei Publicae Poloniae reddere proprium decus / Majestatowi Rzeczypospolitej Polskiej przywrócić własną chwałę, dedykowanej Profesorowi w 70. rocznicę urodzin.

Na jubileusz przybyli liczni goście. Wśród nich znaleźli się zastępcy prezesa Instytutu Pamięci Narodowej dr hab. Karol Polejowski i dr hab. Krzysztof Szwagrzyk, przewodniczący Kolegium IPN prof. Tadeusz Wolsza, pracownicy naukowo-dydaktyczni Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, przedstawiciele organizacji społecznych i kombatanckich, a także wychowankowie Profesora.

Doceniając dorobek naukowy prof. Wiesława Jana Wysockiego, podkreślono również jego ogromne zasługi w odkłamywaniu historii współczesnej. Prof. Wysocki był jednym z pierwszych badaczy, którzy pochylili się nad sylwetką rtm. Witolda Pileckiego. Jest też jednym z organizatorów Dnia Pamięci o Żołnierzach Wyklętych – Niezłomnych (1 marca).

Spotkanie uświetniła dyskusja panelowa, w której wzięli udział:

  • prof. Romuald Szeremietiew, Akademia Sztuki Wojennej
  • Łukasz Kudlicki, dyrektor gabinetu politycznego MON
  • Mariusz Olczak, dyrektor Archiwum Akt Nowych

Moderatorem dyskusji był  ks. dr hab. Waldemar Gliński, prof. UKSW, redaktor księgi pamiątkowej. Jubileusz zwieńczył koncert barda niepodległościowego Leszka Czajkowskiego.

Retransmisja na IPNtv 9 grudnia 2022, godz. 17.30

►Kup książkę

Wiesław Jan Wysocki

Prof. zw. dr hab., pracownik naukowy Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Urodzony 18 czerwca 1950 roku w Łowiczu; mieszka w Warszawie.

Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1968 roku w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Obrońców Helu w Gdańsku. Studiował w Gdańsku, Lublinie i Łodzi. W 1974 roku w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Teologicznym (specjalizacja w zakresie historii Kościoła) uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. Martyrologia duchowieństwa w KL Stutthof 1939–1945. Równolegle studiował filologię polską, którą ukończył w Uniwersytecie Łódzkim w 1978 roku, broniąc pracy pt. Twórczość literacka więźniów Majdanka 1941–1944. W 1981 roku studia doktoranckie w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uwieńczył obroną rozprawy zatytułowaną Życie religijne więźniów KL Auschwitz w latach 1940–1945. Studium w wersji poszerzonej, pt. Bóg na nieludzkiej ziemi. Życie religijne w hitlerowskich obozach koncentracyjnych (Oświęcim–Majdanek–Stutthof), ukazało się drukiem w 1982 roku (wyd. drugie z 1999 roku). Habilitował się w ATK w 1993 roku dysertacją O.  Anicet z Frydlądu, kapucyn 1875–1941. Studium biograficzne. Jedenastego kwietnia 2003 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

W 1989 roku przebywał na trzymiesięcznym stypendium naukowym w Instytucie Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku.

Otrzymał dwukrotnie Nagrodę Pokojową im. M. Kolbego i R. Schneidera (1980 i 1982), nagrodę literacką E. Mossmaiera z NRF (1987), nagrodę Varsaviana (2002) oraz Nagrodę im. Jerzego Ślaskiego (2009).

W latach 1995–1996 wykładał historię najnowszą w Wyższej Szkole Służby Społecznej w Suwałkach. Od 1997 roku jest pracownikiem naukowym ATK, dziś Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Kieruje Katedrą Historii XIX i XX wieku. Pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych. Był członkiem senatu UKSW.

Pracował jako dziennikarz, pedagog, archiwista i urzędnik państwowy.

Współtworzył Klub Inteligencji Katolickiej w Łowiczu. W 1978 roku sygnował list do E. Gierka w sprawie katolickich stowarzyszeń akademickich. Od 1978 roku był związany ze środowiskami opozycji, m.in. z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela (współpracował z Benedyktem Czumą, Andrzejem Woźnickim, Andrzejem Ostoja-Owsianym i Karolem Głogowskim), Konfederacją Polski Niepodległej, Klubem Politycznym „Wolność i Solidarność”, Klubami Służby Niepodległości, Stowarzyszeniem Opieki nad Więźniami „Patronat”. Współdziałał ze środowiskami niepodległościowymi (m.in. z Wojciechem Ziembińskim) i „rewizjonistami” paxowskimi – Romualdem Szeremietiewem, Tadeuszem Stańskim, Konradem Pstrąg-Bieleńskim, Tadeuszem Jandziszakiem i Tadeuszem Walentynowiczem. Był członkiem Konfederacji Polski Niepodległej. W sierpniu 1980 roku przebywał od początku strajku w Stoczni Gdańskiej i następnie współpracował z prof. Jerzym Łojkiem, kierującym Pracownią Historii Najnowszej w Ośrodku Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”. Zaangażowany w podziemnych strukturach „S” w Łowiczu; m.in. współorganizował poświęcenie sztandaru „S” im. ks. Jerzego Popiełuszki. Przewodniczył miejskiemu Komitetowi Obywatelskiemu „Solidarność” w Łowiczu.

Publikował w prasie drugiego obiegu („Wola”, „Opinia”, „ABC” i innych) oraz wydawał szkice historyczne w wydawnictwach podziemnych.

W latach 1981–1989 był nauczycielem w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie; w latach 1984–1985 prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym Zakonu Pijarów; uczestniczył w pracach badawczych Archiwum Wschodniego (Ośrodek KARTA).

Współpracował z zespołami i komitetami zajmującymi się upamiętnieniem wydarzeń w postaci pomników, tablic i opracowań oraz utrwalającymi narodową pamięć (m.in. poprzez wbudowanie tablicy katyńskiej w kościele księży Pijarów w Łowiczu, odbudowę pomnika Józefa Piłsudskiego i żołnierzy 10 pp w Łowiczu oraz umieszczenie tablicy pamiątkowej na cześć patrona koszar 10 pp Łowiczu – marsz. Edwarda Śmigłego-Rydza, rewaloryzację Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie w 1990 roku, budowę warszawskiego pomnika Ofiar Agresji Sowieckiej 17 IX 1939 – pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, opracowanie wykazu kapelanów zmarłych, poległych i zamordowanych w czasie II wojny światowej i w latach komunistycznych, znajdującego się Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie).

W 1990 roku – jako pracownikowi Urzędu Rady Ministrów – powierzona mu została funkcja sekretarza generalnego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (pełnił ją przez pół roku, podejmując prace nad przywróceniem lwowskiego Campo Santo – Cmentarza Orląt), a następnie kierował jako redaktor naczelny pismem WP „Żołnierz Polski”, natomiast w latach 1992–1994 był doradcą ministra i wiceministrem w Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, zaś od 1994 roku pracował w MON (do marca 1999 roku – w Ordynariacie Polowym WP na stanowisku dyrektora tamtejszego archiwum i muzeum, a następnie w Departamencie Społeczno-Wychowawczym – Departamencie Wychowania i Promocji Obronności).

W latach 2000–2010 był prezesem Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, która corocznie 17 września organizowała centralne uroczystości przy pomniku Poległym i Pomordowanym na Wschodzie w Warszawie, oraz przewodniczył przez dziewięć edycji Olimpiadzie „Losy Polaków na Wschodzie po 17 września 1939 roku”.

Przewodniczył również Radzie Muzealnej Muzeum Wojska Polskiego i kilkakrotnie uczestniczył w Radzie Muzeum Niepodległości w Warszawie. Inspirował utworzenie w Muzeum X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej celi poświęconej bł. o. Honoratowi Koźmińskiemu. Był też członkiem Rady Muzeum Ordynariatu Polowego WP (filia Muzeum m.st. Warszawy) i Muzeum w Łowiczu. Udzielał się we władzach warszawskich Towarzystwa Miłośników Historii (Polskiego Towarzystwa Historycznego), Komitetu Dialogu Episkopatu Polski z Religiami Niechrześcijańskimi, Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów, Rady Naukowej Klubu „Grota” w Warszawie, Rady Naukowej „Nasza Warszawa”, Komitetu Założycielskiego Społecznego Trybunału Międzynarodowego do Osądzania Komunizmu „Norymberga II” oraz Komisji Historycznej i Pamięci Narodowej przy ZG ŚZŻAK i Rady Programowej „Biuletynu Informacyjnego” ŚZŻAK. Pozostaje prezesem Rady Muzeum Izby Pamięci płk./gen. Ryszarda Kuklińskiego i Fundacji Józefa Szaniawskiego.

Jest przewodniczącym Rady Fundacji „Żołnierze Wyklęci”. Jest członkiem Zarządu Światowej Rady Badań nad Polonią i Towarzystwa Naukowego im. Stanisława ze Skalbimierza. Przewodniczył Komitetowi Głównemu Olimpiady „Losy Żołnierza Polskiego i Dzieje Oręża Polskiego”, a obecnie stoi na czele Komisji Egzaminacyjnej Olimpiady. Od początku (2011) należy do grona organizującego Dzień Pamięci o Żołnierzach Wyklętych – Niezłomnych (1 marca).

Przez śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego został powołany do Społecznej Rady ds. Kombatantów przy Prezydencie RP. Jest kanclerzem Kapituły Krzyża Polonii i Krzyża Pamiątkowego Powstania Sejneńskiego. Powołany został do kapituły Krzyża Służby Niepodległej oraz do Ogólnopolskiego Komitetu Pamięci Księdza Jerzego Popiełuszki i kapituły Medalu „Zło dobrem zwyciężaj”. Jest też honorowym konsulem Rycerzy Jana Pawła II oraz przez wiele lat przewodniczył Konfraterni św. Wiktorii DiM przy Katedrze Prymasowskiej w Łowiczu.

Jest prezesem Instytutu im. Prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego, zaś w 2014 roku został prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Wszedł w skład Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków. W styczniu 2020 roku minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński powołał go na przewodniczącego Rady Muzeum – Domu Rodziny Pileckich w Ostrowi Mazowieckiej.

Jest zwyczajnym i honorowym członkiem Światowego Związku Żołnierzy AK, a od 2021 roku wiceprezesem Zarządu Głównego tej organizacji kombatanckiej, i honorowym obywatelem miast Łowicza (2007), Sejn (2010) i Warszawy (2020). W 2011 roku zyskał tytuł „Łowiczanina Roku”.

Zajmuje się edycją źródeł do okresu II Rzeczypospolitej, dziejami duszpasterstwa wojskowego, historią wojskowości, biografistyką, regionalizmem oraz przejawami życia społecznego w sytuacjach granicznych w czasach totalitaryzmu. Jest promotorem ponad 20 dysertacji doktorskich. Występował jako recenzent przed Centralną Komisją ds. Stopni i Tytułów, wielokrotnie recenzował przewody profesorskie i dysertacje habilitacyjne. Był laudatorem doktoratu h.c. ostatniego prezydenta II RP Ryszarda Kaczorowskiego na Zamku Królewskim w Warszawie w 2008 roku.

Inspirował i organizował konferencje, spotkania i zjazdy naukowe. Uczestniczy w wielu przedsięwzięciach naukowych na forum krajowym i zagranicznym, m.in. w Wiedniu, Rzymie, Paryżu, Londynie (PUNO i POSK), Wilnie, we Lwowie oraz na uniwersytetach w Kijowie i Charkowie.

W 2010 roku Klub Jagielloński św. Kazimierza w USA zaliczył go do prestiżowego grona 10 historyków Niepodległej Polski, zajmującymi się dziejami najnowszymi i najbardziej wyróżniającymi się w ciągu ostatnich 20 lat (Sławomir Cenckiewicz, Henryk Głębocki, Piotr Gontarczyk, Wojciech Materski, Janusz Odziemkowski, Włodzimierz Suleja, Krzysztof Szwagrzyk, Wiesław Wysocki, Jan Żaryn, Leszek Żebrowski).

Autor ok. 70 książek historycznych, wielu szkiców naukowych, publicystycznych i popularyzatorskich. Do Archiwum Państwowego m.st. Warszawy, do Oddziału w Łowiczu, przekazał dużą część swoich zbiorów z lat opozycyjnych oraz działalności w okresie „Solidarności” i stanu wojennego; w sumie 285 jednostek archiwalnych (prasa i wydawnictwa niezależne, afisze i plakaty, kalendarze, dokumenty, fotografie, druki ulotne), które stanowią zespół archiwalny pt. „Zbór materiałów ulotnych opozycji politycznej Wiesława J. Wysockiego 1976–1990” (1,30 mb). Także do zbiorów Instytutu Józefa Piłsudskiego w Warszawie trafiło szereg dokumentów, różnorodnych źródeł archiwalnych i publikacji z jego prywatnych zasobów.

Był działaczem antykomunistycznym związanym z formacją niepodległościową i ruchem solidarnościowym. Od Instytutu Pamięci Narodowej uzyskał status osoby pokrzywdzonej i działacza antykomunistycznego.

Jako zasłużonemu piłsudczykowi (m.in. inspirował umieszczenie w sanktuarium na Jasnej Górze w Kaplicy Pamięci Narodu tablicy upamiętniającej Akt oddania Rzeczypospolitej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i wdzięczności Królowej Polski i Hetmance Żołnierza Polskiego za zwycięski 1920 rok, dokonany przez Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza 20 października 1921 roku, oraz upamiętnił te wydarzenia tablicą umieszczoną na budynku dawnych koszar 10 pp w Łowiczu im. Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. Był konsultantem naukowym filmu fabularnego „Legiony” oraz filmów dokumentalnych o powstaniu sejneńskim i batalii niemeńskiej i innych inscenizacji historycznych oraz wielu wydarzeń upamiętniających przeszłość. Był inspiratorem, współautorem i organizatorem wielu wystaw i uroczystości historycznych). Związek Piłsudczyków Rzeczypospolitej Polskiej mianował go generałem brygady.

Został odznaczony:

Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
Krzyżem Wolności i Solidarności
Krzyżem Wielkim z Gwiazdą i Komandorią Orderu św. Stanisława
Krzyżem św. Wiktorii „Pro Ecclesiae Lovicensis”
Krzyżem Zasługi (Złotym i Srebrnym)
Krzyżem Służby Niepodległej
Krzyżem Honoru Związku Legionistów Polskich
Krzyżem Sztabu Generalnego WP
Krzyżem KPN
Krzyżem Zasługi dla ŚZŻAK
Złotym Krzyżem Zasługi Związku Piłsudczyków
Krzyżem Pamiątkowym 3 Dywizji Strzelców Karpackich
Krzyżem Pamiątkowym Powstania Sejneńskiego 1919 roku
Krzyżem Polonii
Krzyżem Solidarności Polskich Kombatantów
Krzyżem „Zasłużony dla ZKRPiWP”
Krzyżem Sybiraków
Krzyżem Formacji Niepodległościowej
Medalem Komisji Edukacji Narodowej
Medalem Dziedzictwa Kresów Wschodnich
Złotym Medalem „Zasłużony dla Obronności”
Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
Medalem Pamięci Ofiar Katynia (tzw. Medalem Golgoty Wschodu, ustanowionym przez ks. Zdzisława Jastrzębiec-Peszkowskiego)
Medalem Katyńskim
Medalem „Milito pro Christo” Biskupa Polowego WP
Medalem „Pro Memoria”
Medalem „Pro Patria”
Medalem 100. rocznicy Odzyskania Niepodległości
Medalem 100-lecia Bitwy Warszawskiej „Cudu nad Wisłą”
Medalem 100-lecia Odzyskanej Niepodległości”
Medalem Pamiątkowym w 100. rocznicę Powstania Wielkopolskiego
Orderem (medalem) Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego „Polonia Mater Nostra est”
Odznaką honorową działaczy opozycji antykomunistycznej
odznakami resortowymi, pamiątkowymi i kombatanckimi
węgierskim Medalem Świętego Stefana oraz medalami państwa Izrael

Otrzymał w 2009 roku – z rąk prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego – od ministra obrony narodowej medal i tytuł Kustosza Tradycji, Chwały i Sławy Oręża Polskiego.

 

 

do góry