Absolwent gimnazjum klasycznego w Grodnie (1901), Korpusu Morskiego w Petersburgu (1904), Morskiej Szkoły Artyleryjskiej w Kronsztadzie (1908) i Morskiej Szkoły Inżynieryjnej w Petersburgu (1912). Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej, bohater narodowy Rosji z bitwy morskiej pod Cuszimą, od 27 maja 1905 w japońskiej niewoli. Zwolniony w 1906 z powrotem w służbie, w latach 1914–1917 we flotylli na Dunaju i Flocie Czarnomorskiej. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej w styczniu 1918 wyruszył przez Syberię do Francji, gdzie w kwietniu tr. wstąpił do Armii Polskiej (dowódca batalionu w 3 Pułku Strzelców Polskich w 1 Dywizji Strzelców Polskich). Od kwietnia 1919 w Polsce. Od 31 lipca tr. szef Sekcji Organizacyjnej Departamentu dla Spraw Morskich MSWojsk., od 2 lipca 1920 dowódca Flotylli Pińskiej. 2 sierpnia 1920 został dowódcą I batalionu Wileńskiego Pułku Strzelców, a 9 października tr. dowódcą tego pułku. W latach 1921–1922 odbył Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej. Od października 1924 I oficer sztabu Inspektora Armii we Lwowie. W latach 1926–1927 dowódca piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty, 1927–1932 dowódca 27 Dywizji Piechoty, 1932–1938 generał do prac specjalnych przy MSWojsk. W sierpniu 1939 mianowany dowódcą Etapów Armii „Prusy”, od 13 września dowódca kombinowanej dywizji piechoty. Od 28 września 1939 do sierpnia 1941 w sowieckiej niewoli. W Armii Polskiej w ZSRR zastępca dowódcy 6 Dywizji Piechoty. Od maja 1942 bez przydziału. Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pochowany na cmentarzu Elmers End w Londynie. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 555).
Awanse: porucznik (1904), kapitan (1913), major (1918), podpułkownik (1919), pułkownik (1922), generał brygady (1927).
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 184; P. Stawecki, Generałowie Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 354, 355.