Ukończył szkołę realną w Krośnie (1912), po czym podjął studia w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Od 1912 w Związku Strzeleckim, od sierpnia 1914 do lata 1917 w I batalionie 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Wsławił się 22 grudnia 1914 pod Łowczówkiem, gdy na czele patrolu z 9 żołnierzami porwał do niewoli rosyjskiego pułkownika ze sztabem. Po kryzysie przysięgowym w armii austriackiej na froncie włoskim. Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim, od stycznia do lipca 1919 dowódca 1 kompanii, następnie I batalionu 8 Pułku Piechoty Legionów Polskich, z którym brał udział w walkach z Ukraińcami, od października tr. z bolszewikami. 28 czerwca 1920 po ciężkiej walce, otoczony dostał się do sowieckiej niewoli, z której uciekł i od grudnia tr. ponownie dowódca I batalionu. W lutym 1922 na własną prośbę odszedł do rezerwy. Od grudnia 1931 w Straży Granicznej, kierownik komisariatu w Samborze, następnie kierownik inspektoratu we Wronach. Od 31 sierpnia 1939 dowódca batalionu SG, od 4 września grupy swego imienia (m.in. baon SG, baon ON „Wągrowiec”), a później jeszcze kombinowanego pułku, którym dowodził w bitwie nad Bzurą. W trakcie przebijania się do Warszawy, 17 września dostał się do niewoli, w której przebywał do 1945. Pozostał w Niemczech. Pochowany w Denklingen.
Awanse: chorąży (1915), podporucznik (1916), porucznik (1919), kapitan (1920), major (1923), inspektor SG/podpułkownik (1937).
Bibliografia:
CAW, Kol. VM, Gustaw Świderski, I.482.69-6112; P. Babinetz, Gustaw Świderski (1891–1949), pseud. „Pietrek”, oficer Legionów Polskich, inspektor Straży Granicznej, ppłk WP, „Niepodległość”, t. LVII, Warszawa 2007, s. 227–234.