W 1912 ukończył III gimnazjum we Lwowie i wstąpił do austriackiej Akademii Wojskowej w Wiener-Neustadt. W latach 1914–1916 dowódca plutonu i szwadronu w austriackim 13 Pułku Ułanów, od 1917 instruktor w Polskiej Sile Zbrojnej. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. W wojnie polsko-bolszewickiej m.in. dowódca szwadronu w 1 Pułku Szwoleżerów i 16 Pułku Ułanów, zastępca dowódcy 201 Pułku Szwoleżerów (późniejszy 3 Pułk Szwoleżerów). W latach 1924–1927 w École Supérieure de Guerre w Paryżu. W latach 1927–1929 wykładowca kawalerii w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Od 6 lipca 1929 zastępca dowódcy 5 Pułku Ułanów, od 27 stycznia 1932 dowódca 4 Pułku Ułanów. od 14 lutego 1936 dowódca 26 Pułku Ułanów. Na jego czele w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii uczestniczył w kampanii polskiej 1939. Po kapitulacji przedostał się na Węgry i został internowany. Przedostał się do Francji i w marcu 1940 został dyrektorem nauk w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w Vichy, z którym w czerwcu tr. ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych. W 1941 przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Awanse: podporucznik (1914), porucznik (1916), rotmistrz (1920), major (1923), podpułkownik (1928), pułkownik (1937).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Ludwik Schweizer, I.482.42-3252; L. Schwezier, Wojna bez legendy, red. A.K. Bucholtz, Oświęcim 2016.