Ukończył szkołę realną w Krośnie (1913) i rozpoczął studia w Akademii Handlowej w Krakowie. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 w 1 Pułku Piechoty I Brygady Legionów Polskich, uczestniczył we wszystkich walkach (ranny w maju 1914 pod Konarami). Po kryzysie przysięgowym w POW. Od listopada 1918 do maja 1925 dowódca kompanii, baonu i zastępca dowódcy 29 Pułku Piechoty, następnie w Wyższej Szkole Wojennej (1925–1927), później w szkolnictwie, m.in. w latach 1930–1933 wykładowca WSWoj. W latach 1933–1936 ponownie zastępca dowódcy 29 pp, 1936–1938 dowódca 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W kampanii 1939 oficer łącznikowy szefa Sztabu Naczelnego Wodza do walczących jednostek. Po klęsce przedostał się do Francji, gdzie od grudnia 1939 zastępca dowódcy 2 Dywizji Piechoty. Uczestnik kampanii francuskiej, m.in. walk pod Belfortem. W latach 1940–1945 internowany razem z 2 Dywizją Strzelców Pieszych w Szwajcarii, 1945–1947 w Sztabie Naczelnego Wodza i na stażu w 2 Korpusie we Włoszech. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.
Awanse: podporucznik (1918), kapitan (1920), major (1925), podpułkownik (1931), pułkownik (1938), generał brygady (1964).
Bibliografia
CAW, Kol. Gen., Stanisław Pelc, I.480.434; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 143; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997, s. 199.