Nawigacja

100 BOHATERÓW NA 100-LECIE BITWY WARSZAWSKIEJ

Stanisław Pelc (ur. 26 listopada 1895 w Krośnie, zm. 14 października 1980 w Londynie) – generał brygady

Kpt. Pelc Stanisław dowódca 11 kompanii, jeden z pierwszych oficerów, który w momencie rozbrajania Niemców, rozpoczął formować III baon 29 pp. (…) wyjeżdża w styczniu 1919 r. z baonem na front Wołyński, gdzie wśród najcięższych warunków zdobywa dla swej kompanii opinię jednej z najlepszych i bierze z tą kompanią udział we wszystkich bitwach III baonu 29 Pułku Strzelców kaniowskich będąc dwukrotnie rannym. Najważniejsze walki, w których bierze udział kpt. Pelc: Walki nad Dźwiną, wypad na stację Derkowicze, gdzie zręcznym obejściem bierze do niewoli sztab brygady bolszewickiej (…); wypad na Połock [gdzie] niszczy połączenie kolejowe. (…) W walkach pod Radzyminem w ataku na Mokre dokazuje cudów waleczności, zasłaniając wrogowi dostępu do stolicy (…). (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 14 listopada 1920)

  • Stanisław Pelc
    Stanisław Pelc
  • Stanisław Pelc
    Stanisław Pelc

Ukończył szkołę realną w Krośnie (1913) i rozpoczął studia w Akademii Handlowej w Krakowie. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 w 1 Pułku Piechoty I Brygady Legionów Polskich, uczestniczył we wszystkich walkach (ranny w maju 1914 pod Konarami). Po kryzysie przysięgowym w POW. Od listopada 1918 do maja 1925 dowódca kompanii, baonu i zastępca dowódcy 29 Pułku Piechoty, następnie w Wyższej Szkole Wojennej (1925–1927), później w szkolnictwie, m.in. w latach 1930–1933 wykładowca WSWoj. W latach 1933–1936 ponownie zastępca dowódcy 29 pp, 1936–1938 dowódca 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W kampanii 1939 oficer łącznikowy szefa Sztabu Naczelnego Wodza do walczących jednostek. Po klęsce przedostał się do Francji, gdzie od grudnia 1939 zastępca dowódcy 2 Dywizji Piechoty. Uczestnik kampanii francuskiej, m.in. walk pod Belfortem. W latach 1940–1945 internowany razem z 2 Dywizją Strzelców Pieszych w Szwajcarii, 1945–1947 w Sztabie  Naczelnego Wodza i na stażu w 2 Korpusie we Włoszech. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Awanse: podporucznik (1918), kapitan (1920), major (1925), podpułkownik (1931), pułkownik (1938), generał brygady (1964).

 

Bibliografia

CAW, Kol. Gen., Stanisław Pelc, I.480.434; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 143; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997, s. 199.

do góry