E-Księgarnia-
Janusz Głuchowski
Od lutego 1905 do grudnia 1908 w Organizacji Bojowej PPS. Od 1908 w Belgii, studiował na uniwersytecie w Liège (Leodium) gdzie w sierpniu 1909 wraz z Tadeuszem Piskorem założył Związek Walki Czynnej, później Związek Strzelecki. Od 2 sierpnia 1914 w patrolu Władysława Beliny-Prażmowskiego (tzw. Siódemka Beliny), następnie do 1917 w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich (dowódca plutonu, szwadronu, dywizjonu i ostatni dowódca pułku). Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, twórca i pierwszy dowódca 7 Pułk Ułanów Lubelskich. Od lipca 1920 dowódca I Brygady Jazdy, od października 1925 dowódca 4 Dywizji Kawalerii. W latach 1930–1933 komendant Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, 1933–1935 dowódca Okręgu Korpusu X, 1935–1939 I wiceminister spraw wojskowych. Po kampanii 1939 internowany w Rumunii, skąd w październiku 1940 przedostał się do Palestyny, a w lutym 1941 do Londynu. Od marca tr. generał do zleceń Naczelnego Wodza, od październiku 1941 dowódca Brygady Szkolnej w Szkocji. Od września 1943 do września 1945 dowódca Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. Pozostał na emigracji. Był jednym z twórców, a następnie prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 576).
Awanse: porucznik (1914), rotmistrz (1916), major (1918), pułkownik (1920), generał brygady (1927), generał dywizji (1945).
Bibliografia
W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny, T. II, Warszawa 2005, s. 31–33; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 37.