W 1915 ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, w latach 1915–1918 w armii austriackiej. W maju 1918 podjął studia medyczne na UJ i równocześnie rozpoczął pracę w POW. Od listopada tr. dowódca kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów. Uczestnik odsieczy Lwowa. Od lutego 1919 do września 1926 dowódca kompanii i batalionu 9 Pułku Piechoty Legionów, później kwatermistrz pułku. W latach 1929–1931 w Wyższej Szkole Wojennej. Od 1 września 1931 szef sztabu 4 Dywizji Piechoty, od listopada 1934 dowódca 1 Batalionu Strzelców. Od października 1936 do lipca 1939 kierownik referatu Oddziału III Sztabu Głównego. Od lipca 1939 dowódca 3 Pułku Piechoty Legionów, na czele którego wyróżnił się w kampanii 1939. W latach 1939–1945 w niemieckiej niewoli, następnie w 2 Korpusie Polskim. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Londynie. Od 26 maja 1978 do 13 maja 1980 prezes Najwyższej Izby Kontroli, od 15 maja 1980 do 17 grudnia 1983 minister spraw wojskowych w rządzie Kazimierza Sabbata. Kanclerz Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 575).
Awanse: podporucznik (1917), porucznik (1920), kapitan (1922), major (1924), podpułkownik (1935), pułkownik (?), generał brygady (1983).
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 74; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997, s. 134.