Nawigacja

100 BOHATERÓW NA 100-LECIE BITWY WARSZAWSKIEJ

Jan Zygmunt Berek (ur. 19 sierpnia 1896 w Nowym Sączu, zm. 18 czerwca 1986 w Londynie) – generał brygady.

Ppor. Berek otrzymał [13 września 1920 r.] rozkaz ubezpieczania prawego skrzydła I/9 pp Leg. i zadanie to wykonał ze szczególną energią i dzielnością osobistą, biorąc we wsi Bachury kilku jeńców w tym oficera oraz 1 KM i przełamując zaciekły opór przeważających sił nieprzyjacielskich pod wsią Szymki, wieś zajął – zadając nieprzyjacielowi straty w rannych i jeńcach i następnie pod silnym ogniem artylerii nieprzyjacielskiej z flanki i pomimo trzykrotnych niezwykle silnych kontrataków – wieś utrzymał w swoich rękach – działając jedynie ogniem karabinów maszynowych – zadając przy tym nieprzyjacielowi b. ciężkie, krwawe straty. Ppor. Berek okazał podczas tych walk porywającą odwagę osobistą i znakomite zdolności dowódcy. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 11 października 1920)

  • Jan Zygmunt Berek
    Jan Zygmunt Berek

W 1915 ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, w latach 1915–1918 w armii austriackiej. W maju 1918 podjął studia medyczne na UJ i równocześnie rozpoczął pracę w POW. Od listopada tr.  dowódca kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów. Uczestnik odsieczy Lwowa. Od lutego 1919 do września 1926 dowódca kompanii i batalionu 9 Pułku Piechoty Legionów, później kwatermistrz pułku. W latach 1929–1931 w Wyższej Szkole Wojennej. Od  1 września 1931 szef sztabu 4 Dywizji Piechoty, od listopada 1934 dowódca 1 Batalionu Strzelców. Od października 1936 do lipca 1939 kierownik referatu Oddziału III Sztabu Głównego. Od lipca 1939 dowódca 3 Pułku Piechoty Legionów, na czele którego wyróżnił się w kampanii 1939. W latach 1939–1945 w niemieckiej niewoli, następnie w 2 Korpusie Polskim. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Londynie. Od 26 maja 1978 do 13 maja 1980 prezes Najwyższej Izby Kontroli, od 15 maja 1980 do 17 grudnia 1983 minister spraw wojskowych w rządzie Kazimierza Sabbata. Kanclerz Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 575).

Awanse: podporucznik (1917), porucznik (1920), kapitan (1922), major (1924), podpułkownik (1935), pułkownik (?), generał brygady (1983).

 

Bibliografia

T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 74; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997, s. 134.

do góry