E-Księgarnia-
Vol_IV_okladka
Polish-Georgian Historians’ Commission. Collected Works, t. 4, red. nauk. David Kolbaia, Warszawa 2023, ISBN 978-83-8376-017-9 (epub), 978-83-8376-018-6 (mobi)
Kolejny tom studiów Polsko-Gruzińskiej Komisji Historyków.
Okres międzywojenny (1918–1939) to szczególny czas w dziejach kontaktów polsko-gruzińskich, odmienny od poprzednich i bogaty w przełomowe dla Polski i Gruzji wydarzenia. W roku 1918 oba kraje po ponad stuletniej niewoli odzyskały niepodległość. Gruzja wkrótce znów ją utraciła. Rok 1921, w którym wojska sowieckie wkroczyły do Tyflisu, zamknął na wiele lat drogę Polakom na Kaukaz, do Gruzji, a otworzył ją emigrantom gruzińskim, którzy niebawem napłynęli do Polski.
Dla znacznej liczby emigrantów gruzińskich, w tym oficerów i podchorążych armii gruzińskiej, Polska stała się drugą ojczyzną. Służyli tu w Wojsku Polskim jako oficerowie kontraktowi, prowadzili przedsiębiorstwa, praktyki lekarskie, trudnili się handlem, studiowali i wykładali na wyższych uczelniach. Wielu ściślej związało swe losy z Polską, tu znajdując żony i zakładając rodziny. Wszyscy jednak pozostawali wierni utraconej ojczyźnie i prowadzili ożywioną działalność niepodległościową w gruzińskich i polsko-gruzińskich organizacjach i stowarzyszeniach, takich jak Komitet Gruziński w Polsce, Klub Gruzińsko-Polski, Koło Studentów Gruzińskich w Polsce.
W czasach II Rzeczypospolitej Gruzini należeli do tych grup etnicznych, których w większości statystyk nawet osobno nie wykazywano. Emigranci gruzińscy byli grupą niewielką, ale ze względu na swój niepodległościowy charakter dość aktywną i zajmującą szczególną, uprzywilejowaną pozycję, której nie uzasadniała ani liczebność, ani rola ekonomiczna. Pozycja ta miała nieco emocjonalne uzasadnienie w wielowiekowej przyjaźni obu narodów, podobieństwie ich losów historycznych.