Instytut Pamięci Narodowej Prezentacja wystawy IPN „Ukradzione dzieciństwo” i warsztaty historyczne w Atenach – 27–31 marca 2019 - Aktualności -

Od 27 do 31 marca 2019 r. pracownicy Oddziałowego Biura Edukacji Narodowej IPN w Warszawiedr (dr Anna Maria Adamus, Ewa Dyngosz, Edyta Gula i Marcin Łaszczyński), na specjalne zaproszenie greckiej Polonii, przebywają w Atenach, gdzie prezentują wystawę warszawskiego Oddziału IPN „Ukradzione dzieciństwo” i prowadzą warsztaty edukacyjne.

Wystawa jest eksponowana w Zespole Szkół im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach. Równolegle nasi edukatorzy zorganizowali lekcje (dla około 500 uczniów) związane z II wojną światową. Pierwszego dnia (w środę 27 marca) Marcin Łaszczyński przeprowadził warsztaty „Wywalcz jej wolność lub zgiń” (o cichociemnych). Natomiast Edyta Gula zrobiła zajęcia przygotowane na podstawie komiksu „Wojenna odyseja Antka Srebrnego”.

W sobotę 30 marca o godz. 11.45 odbył się wernisaż „Ukradzionego dzieciństwa” dla całej Polonii, podczas którego historyk z warszawskiego Oddziału IPN wygłosił referat na temat strat poniesionych przez Polskę w wyniku II wojny światowej. W uroczystości wzięliudział m.in. przedstawiciele Ammbasady RP.

***

Dzieciństwo to zwykle najpiękniejszy okres w życiu człowieka, pełen nadziei, ufności, beztroskiej zabawy i miłości. Wówczas buduje się własną tożsamość, odkrywa piękno i różnorodność otaczającego świata, definiuje i ugruntowuje postawy moralne na całe życie, uczy się altruizmu.

Świat tych doznań obecny był w życiu młodego pokolenia – urodzonego i wychowanego raz pierwszy od 123 lat w wolnej, niepodległej Polsce.

W 1939 r. wybuch wojny sprawił, że świat ten przestał istnieć – zastąpiły go groza, bezprzykładne okrucieństwo, codzienne świadectwo śmierci. Czy młody człowiek w tym obcym sobie świecie miał jeszcze jakiś wybór? Czy był tylko bezwolnym świadkiem wszechotaczającego mordu? Czy stać go było na demonstrację postaw heroicznych – ocalenie resztek humanizmu i własnego dzieciństwa?

O wyborach między byciem ofiarą, biernym obserwatorem a obrońcą opowiada właśnie prezentowana wystawa.

Historia „ukradzionego” polskim dzieciom dzieciństwa nie kończy się w 1945 r. – ocalałe z pożogi wojennej okaleczone fizycznie i psychicznie zarażały one swoimi przepełnionymi grozą wspomnieniami kolejne pokolenia Polaków, przenosząc wojenną traumę do czasów współczesnych. Czy my sami nie przekazujemy nieświadomie tej traumy – to niestety wciąż aktualne pytanie do każdego z nas.