E-Księgarnia
– Urodzony na Warmii, był Polakiem z wyboru. Służył Ojczyźnie w czasach wojny i pokoju – jako żołnierz i urzędnik. Jego życiorys pokazuje, jak za Polskę walczyć, ale też jak możemy jej dziś służyć – mówił prezes IPN dr Karol Nawrocki o ppłk. Janie Niemierskim, podczas uroczystości w Olsztynie. – Za przywiązanie do Ojczyzny czekała go niechybna śmierć. Jego serce biło tylko dla Polski, dlatego znalazł się na listach proskrypcyjnych. Został aresztowany i zamordowany w 1941 roku, w niemieckim obozie KL Auschwitz – dodał prezes IPN.
Tablica pamiątkowa została umieszczona na budynku Komendy Miejskiej Policji w Olsztynie (ul. Partyzantów 23). Inicjatorem upamiętnienia była Delegatura IPN w Olsztynie, tablicę sfinansowało Oddziałowe Biuro Upamiętniania Walk i Męczeństwa w Białymstoku.
* * *
Jan Niemierski „Kasperski”
Urodził się 26 czerwca 1886 r. w Butrynach (ok. 20 km na południe od Olsztyna). Ukończył gimnazjum we Frankfurcie nad Odrą, zasadniczą służbę wojskową odbył w latach 1907–1908 w 1. Pułku Grenadierów w Królewcu. Przed I wojną światową pracował w Metz jako urzędnik bankowy. Powołany do armii niemieckiej po wybuchu wojny, do 1916 r. służył na froncie wschodnim, następnie do końca wojny na froncie zachodnim. Jednocześnie był współpracownikiem Polskiej Organizacji Wojskowej.
W połowie listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, jako podporucznik 6. Pułku Piechoty Legionów brał udział w wojnie z bolszewikami. Dowodził 3. kompanią w walkach o Lidę, Wilno i Dyneburg. Odznaczony Orderem Virtuti Militari. W lutym 1920 r. został skierowany do konspiracyjnej pracy na terenie Prus Wschodnich w związku z przygotowaniami do plebiscytu na Warmii i Mazurach. W okresie od 15 lutego do 12 lipca 1920 r. był komendantem naczelnym Straży Mazurskiej – tajnej polskiej organizacji utworzonej przez Oddział II Sztabu Generalnego w celu prowadzenia działań wywiadowczych, propagandowych, ale także ochrony polskich działaczy plebiscytowych, lokali i wieców.
Po rozwiązaniu Straży Mazurskiej Niemierski powrócił do 6 pułku piechoty w Wilnie, gdzie został awansowany na stopień majora i pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku. Po awansie na podpułkownika 3 maja 1926 r. został przeniesiony do Ministerstwa Skarbu, a następnie zajmował stanowiska zastępcy dowódcy w 60. pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim i 19. pułku piechoty we Lwowie. 31 marca 1930 r. został przeniesiony do KOP, gdzie objął dowództwo Batalionu KOP „Huszcza”. 30 czerwca 1934 r. przeszedł w stan spoczynku.
3 stycznia 1935 r. Rada Miasta Rzeszowa wybrała Jana Niemierskiego na urząd prezydenta Rzeszowa. Piastował ten urząd do 1939 r. Był związany z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem, a następnie z Obozem Zjednoczenia Narodowego. Delegat do Związku Miast Polskich, komisarz wyborczy. Prowadził aktywną działalność społeczną m. in. w regionalnych strukturach Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Związku Strzeleckiego. Przewodniczył Towarzystwu Oświaty Zawodowej, Towarzystwu Szkoły Rzemiosł, Towarzystwu Rozwoju Ziem Wschodnich.
Na początku 1940 r. Niemierski został aresztowany przez gestapo, po śledztwie osadzony 5 kwietnia 1941 r. w niemieckim obozie Auschwitz (nr 11328), gdzie w krótkim czasie został zamordowany.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi.