E-Księgarnia
Piotr NiwińskiLidia Lwow-Eberle
Bez wątpienia jest symbolem wielokulturowości Polski, zapewne jednym z ostatnich żyjących reprezentantów Polski Jagiellonów. Z urodzenia rosyjska arystokratka, z serca i przekonania polska patriotka. Wychowana w rosyjskiej rodzinie, dla Polaków jest jednym z wielkich bohaterów środowiska Żołnierzy Wyklętych.
Coraz bardziej Polka
Trudno się zatem dziwić, że w 1921 r., tuż po narodzinach córki, rodzina Lwowów wyemigrowała do Polski, chroniąc się przed zbrodniczym systemem komunistycznym. Osiadła w Nowogródku, gdzie ojciec Lidii podjął pracę jako nauczyciel w gimnazjum rosyjskim, a następnie został wykładowcą szkoły rolniczej na przedmieściach. Wkrótce objął też stanowisko agronoma powiatowego w nowogródzkim starostwie. Funkcję tę pełnił do początku lat trzydziestych. Otrzymał wówczas nową posadę w jednym z majątków ziemskich na Wileńszczyźnie – w Kobylniku. Tam właśnie przeniosła się cała rodzina. Tam również urodził się młodszy brat Lidii – Borys.
Tak wspominała po latach tamten czas utrwalania w sobie miłości do nowej Ojczyzny: „W Nowogródku mieszkało wielu Rosjan, mama w ogóle nie znała jeszcze języka polskiego, ale uczyła się. […] Rozmawialiśmy po rosyjsku, na zewnątrz po polsku. […] Wychowywało mnie harcerstwo. W Nowogródku byłam zastępową. Razem z męską drużyną jeździliśmy na obozy. […] Chodziliśmy z pochodniami, pielęgnowaliśmy mogiły, również Niemców, z pierwszej wojny światowej, zapalaliśmy świeczki. Na historii dowiadywałam się, jak carowie postępowali z Polską. Czułam się coraz bardziej Polką”.
Widać z życiorysu Lidii, że w II Rzeczypospolitej narodowość nie była obciążeniem, nie determinowała drogi życiowej. W tamtych czasach wartość człowieka objawiała się w jego wyborach. W tym przypadku – w wyborze zaangażowania w budowanie polskiej państwowości. Lidia Lwow-Eberle deklarowała po latach: „W domu mówiliśmy po rosyjsku, byłam Rosjanką, ale taką, dla której Polska to była Ojczyzna. I nadal jest”.
Fragment artykułu, który ukaże się w „Biuletynie IPN” nr 11/2020
„Niezłomny Anioł” – filmowa sylwetka Lidii Lwow-Eberle
-
Stoją od lewej: Wanda Minkiewicz „Danka” (oznaczona nr 1), Lidia Lwow „Ewa – Lalka” (nr 2), mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka” (nr 3). Fot. AIPN -
Na tle gór stoją od lewej: Jan Zwijacz, Zofia Zwijacz (dziecko), Lidia Lwow „Ewa – Lala” (oznaczona nr 2), mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka” (oznaczony nr 1), Maria Zwijacz. Fot. AIPN -
Lidia Lwow ps. „Ewa – Lala” i mjr Zygmunt Szendzielarz ps. „Łupaszka” pozują do zdjęcia w strojach góralskich. Fot. AIPN
22 sierpnia 2013 r. ogłoszono kolejne wyniki identyfikacji ofiar terroru komunistycznego. Wśród zidentyfikowanych był Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”. Lidia Lwow-Eberle odebrała z rąk prof. Krzysztofa Szwagrzyka notę identyfikacyjną.
IPNtv: Wręczenie not identyfikacyjnych ofiar terroru komunistycznego – konferencja prasowa
Lidia Lwow-Eberle opowiada o Zygmuncie Szendzielarzu „Łupaszce” – etiuda filmowa z cyklu „Żołnierze Niezłomni”
Lidia Lwow-Eberle, legendarna sanitariuszka oddziału Łupaszki, bohaterka ponad 30 filmów dokumentalnych, otrzymała w 2017 roku na IX festiwalu Niepokorni Niezłomni Wyklęci nagrodę „Źródło” dla pasjonatów historii, którzy swoją pracą, wiedzą oraz doświadczeniem inspirują twórców filmowych do podejmowania tematyki historycznej. Rok wcześniej na tym samym festiwalu odebrała nagrodę „Sygnet Niepodległości”, przyznaną pośmiertnie Zygmuntowi Szendzielarzowi „Łupaszce”.
-
Lidia Lwow-Eberle i prof. Krzysztof Szwagrzyk podczas odsłonięcia pomnika mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” w Osielcu – 24 marca 2019. Fot. IPN -
Lidia Lwow-Eberle podczas odsłonięcia pomnika mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” w Osielcu – 24 marca 2019. Fot. IPN -
Lidia Lwow-Eberle. Fot. Piotr Życieński (IPN)
Polecamy także:
► Artur Cieślik: Sanitariuszka AK z książęcego rodu