POWIĘKSZ
POWIĘKSZ
POWIĘKSZ
POWIĘKSZ
POWIĘKSZ POWIĘKSZ

WYKAZ PLANSZ

Ujawnianie prawdy

        Do końca lat 80. XX w. kwestią głodu na Ukrainie z lat 1932–1933 zajmowano się tylko i wyłącznie na Zachodzie. Na Ukrainie i w krajach bloku wschodniego był to temat tabu. Pierwszą osobą z najwyższego sowieckiego kierownictwa partyjnego, która złamała zmowę milczenia był ówczesny pierwszy sekretarz KC Komunistycznej Partii Ukrainy Wołodymyr Szczerbycki, który w przemówieniu wygłoszonym 25 grudnia 1987 r. zamieścił kilka zdań na ten temat. 26 stycznia 1990 r. oficjalnie KC KPU przyznał, że na Ukrainie w latach 1932–1933 miał miejsce głód i potępił jego „organizatorów”. 26 listopada 1998 r. prezydent Leonid Kuczma ustanowił dzień pamięci ofiar Wielkiego Głodu w każdą czwartą sobotę listopada. Pierwsza publikacja naukowa o głodzie z lat 1932–1933 pojawiła się na Ukrainie w marcu 1988 r., jej autorem był profesor Stanisław Kulczycki. Pierwsza polska naukowa monografia poświęcona tej tragedii (Robert Kuśnierz, Ukraina w latach kolektywizacji i Wielkiego Głodu (1929–1933)) ukazała się w 2005 r.
      14 maja 2003 r. miało miejsce specjalne posiedzenie parlamentu ukraińskiego poświęcone tragedii Wielkiego Głodu. W przyjętej rezolucji uznano głód z lat 1932–1933 za akt ludobójstwa. Głód za zbrodnię ludobójstwa uznaje 26 krajów. Senat Rzeczpospolitej Polskiej przyjął odpowiednią uchwałę 16 marca 2006 r.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 
POWIĘKSZ
POWIĘKSZ POWIĘKSZ
POPRZEDNIA PLANSZA WYKAZ PLANSZ