Instytut Pamięci Narodowej Krzyże Wolności i Solidarności dla działaczy Grup Oporu „Solidarni” – Warszawa, 19 października 2019 - Aktualności -

przesuń wstecz zdjęcia

przesuń dalej zdjecia

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

– Byliście żołnierzami naszej cywilnej walki o niepodległą Polskę, waszą amunicją było wolne słowo. Wasza działalność budziła nadzieję i dodawała siły w momencie, gdy wydawało się, że Solidarności już nie będzie. Byliście jednak tym pokoleniem, które konspiracji nauczyło się od żołnierzy i oficerów Armii Krajowej. I to na waszym przykładzie widać ten łańcuch pokoleń Polaków, którzy marzyli o wolnej i niepodległej Polsce – mówił do odznaczonych prezes IPN dr Jarosław Szarek.

Wystrzeliwanie ulotek przy użyciu skonstruowanej przez siebie wyrzutni, wielkie transparenty wywieszane na kamienicach, czy odbieranie sprzętu konspiracyjnego spoza granicy PRL – to tylko niektóre działania Grup Oporu „Solidarni” na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. Grupy Oporu „Solidarni” były organizacją antykomunistyczną wywodzącą się z „Solidarności”. Funkcjonowały w konspiracji w latach 1982-1989, w ostatnim okresie istnienia PRL-u. Były tworzone przez wiele środowisk, przeważnie nieznających siebie nawzajem, czasem ze względu na konspirację niewiedzących w ogóle o swoim istnieniu. Zostały założone w Warszawie przez Teodora Klincewicza. Od początku podporządkowały się Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu „Mazowsze” NSZZ „Solidarność”. W organizacji tej działało aktywnie w latach 1982–1989 ponad 300 osób. 

Grupy różniły się od większości struktur podziemia tym, że planowały i przeprowadzały akcje spektakularne, budzące echo i komentarze, stwarzające wrażenie wielkiej siły i możliwości podziemia. Działania Grup wspierali często żołnierze AK, w tym z Kedyw-u KG AK.

Nieprzypadkowo uroczystość odbyła się w Narodowym Dniu Pamięci Duchownych Niezłomnych, obchodzonym w rocznicę zamordowania ks. Jerzego Popiełuszki przez funkcjonariuszy UB. Członkowie Grup ściśle współpracowali z ks. Jerzym przy pracy konspiracyjnej. Informowali się wzajemnie o niebezpieczeństwach czyhających w środowisku. Kapelan „Solidarności” wspierał działania Grup i członków organizacji także materialnie. 

Uroczystość wręczenia odznaczeń poprzedziły Msza św. w Katedrze Polowej Wojska Polskiego oraz złożenie wieńców na Grobie Nieznanego Żołnierza.

 

Krzyżem Wolności i Solidarności zostało odznaczonych 60 osób, m.in.:

1. Pan Stanisław Bogdan Cegliński
2. Pan Leszek Chorzewski
3. Pan Arkadiusz Ćwiek
4. Pan Konrad Falęcki
5. Pan Wojciech Stanisław Fijałkowski
6. Pan Wojciech Gniadzik
7. Pan Piotr Iwanicki
8. Pan Bolesław Andrzej Jabłoński
9. Pan Olgierd Stanisław Jabłoński
10. Pan Cezary Zygmunt Karwowski
11. Pan Jarosław Robert Karwowski
12. Pan Andrzej Kołodziejski
13. Pan Jan Włodzimierz Kulczycki
14. Pani Anna Elżbieta Kwiecińska-Utkin
15. Pan Piotr Maciejewski
16. Pan Mateusz Jerzy Mroz
17. Pan Jacek Grzegorz Popławski
18. Pani Agata Monika Pruszczyńska
19. Pan Adam Krzysztof Rosłoniec
20. Pan Andrzej Jan Rotowski
21. Pan Waldemar Ludomir Różycki
22. Pan Piotr Rzewuski
23. Pan Marek Mieczysław Starzeński
24. Pan Wojciech Mariusz Szuliński
25. Pan Zbigniew Józef Turzyński
26. Pan Eugeniusz Wojtysiak
27. Pani Ewa Magda Zatoń
28. Pan Marian Zembrowski

pośmiertnie:

1. Pani Maria Dziewońska
2. Pan Andrzej Grabowski
3. Pani Joanna Józefa Jabłońska
4. Pan Dariusz Jan Jakubczyk
5. Pan Czesław Andrzej Kropielnicki
6. Pan Robert Arkadiusz Łukaszewski
7. Pan Jacek Kazimierz Maziarski
8. Pani Elżbieta Wanda Pachniak
9. Pan Jerzy Piotr Szymański
10. Pan Ryszard Andrzej Walendzik
11. Pan Mariusz Zbigniew Zieliński
12. Pan Witold Jerzy Zieliński

Kilku kolegów, uczestników Grup Specjalnych RKW, przemianowanych w 1983 roku na Grupy Oporu „Solidarni”, utrzymywało z księdzem Jerzym bliskie kontakty nie tylko jako jego parafianie. Była to bardzo wygodna, naturalna forma spotkań, przynajmniej do pewnego momentu.

Ksiądz Jerzy utrzymywał bardzo bliskie kontakty z naszymi instruktorami z KEDYW AK, m.in. z płk. Wincentym Kwiecińskim, w pogrzebie którego uczestniczył do samego końca. Musiał mu być bardzo bliskim człowiekiem, bo stał na grobem płk. Kwiecińskiego, czekając na zakończenie wszystkich prac. Po ułożeniu na grobie ostatnich wiązanek modlił się jeszcze przez chwilę i dopiero  odszedł.

Koledzy szkoleni przez instruktorów z KEDYW AK prowadzili dla ks. Jerzego rozpoznanie środowiska Huty Warszawa, dostarczając informacje nt. podejrzanych lub niebezpiecznych ludzi. Od Księdza otrzymywaliśmy odwrotną drogą namiary na „księży patriotów”, których należało unikać i ostrzegać przed nimi wiernych.

Jeden z kolegów wspominał, że po wprowadzeniu stanu wojennego, prowadząc „wędrowny” tryb życia, miał „niedobory finansowe” i ks. Jerzy był pierwszym człowiekiem, który przekazał mu zapomogę pieniężną. Nie potrafi powiedzieć, z jakiego źródła.

Pojawiające się w otoczeniu Księdza nowe osoby musiały być weryfikowane i uwierzytelniane, czym zajmowali się ludzie z Grup Oporu „Solidarni” i oficerowie Informacji Defensywnej AK. 

Poza tym, ks. Jerzy był dla niektórych, po prostu „Jurkiem”, z którym gadało się o wszystkim, jadało kolacje i paliło papierosy.

Niestety, nie udało się go uchronić. Byliśmy, mimo wszystko, amatorami, a mordercy zawodowcami z nieograniczonymi funduszami.

Grupy Oporu „Solidarni” uczestniczyły w pogrzebie ks. Jerzego. Wieniec przez kordon milicji i SB został wniesiony bez szarfy. Szarfę do wieńca pogrzebowego wniósł wcześniej do kościoła chyba któryś z księży i dopiero tam została doczepiona. Jest tam do dzisiaj.