|
|
Stefan Stolarz, urodzony 31 sierpnia 1889 r. w Pisarzowej, w pow. limanowskim, syn Tomasza. W 1909 r. zdał maturę w Krakowie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojnie światowej służył w 32 pułku strzeleckim armii austriackiej. W 1916 r. został mianowany podporucznikiem. W 1918 r. ukończył szkołę oficerską we Freisbergu. Dowodził plutonem, później kompanią, był ranny.
W 1918 r. dostali się do rosyjskiej niewoli, z której uciekł. Był oficerem poborowym w Limanowej, dowodził 3 kompanią 5. psp. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowodził kompanią i batalionem w 2. psp, został awansowany do stopnia majora. Służył w Sztabie Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie, później w sztabie 22. Dywizji Piechoty Górskiej. W 1923 r. służył w 5. psp. W 1928 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy batalionu w 50. pp w Kowlu. Od 1929 r. był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel. Do stopnia podpułkownika awansowano go ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 r.
Od 1934 r. pozostawał w stanie spoczynku. Prawdopodobnie wcielono go do kadry Okręgu Korpusu II
w Lublinie. Pracował w Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Czerwonego Krzyża w Krakowie.
Po 17 września 1939 r. dostał się w rejonie Trembowli do sowieckiej niewoli. Osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku.
Wiosną 1940 został przez funkcjonariuszy NKWD zamordowany i pochowany w katyńskim lesie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi.
Był żonaty, miał córkę Ewę.
W czasie prac ekshumacyjnych w 1943 r. jego zwłoki oznaczono numerem 469.
|
|
