Planowanie     Głównym celem utworzonej w okupowanym kraju Armii Krajowej miało być przeprowadzenie w końcowej fazie wojny powstania powszechnego. Zakładano, że w momencie zwycięskiej ofensywy zachodnich aliantów, która doprowadzi do wybuchu niezadowolenia w Niemczech, na ziemiach polskich wystąpią zorganizowane siły AK rozbrajające zdemoralizowane klęską jednostki okupacyjne. Plan ten opracowany i rozwijany w latach 1940–1942 zakładał odbudowę, w oparciu o konspiracyjne kadry i mobilizowanych zołnierzy, pułków i Dywizji Piechoty oraz pułków i Brygad Kawalerii istniejacych przed wojną w Wojsku Polskim, których działania powinny być wsparte lotnictwem startującym początkowo z baz zachodnich, a później z opanowanych lotnisk krajowych. Znaczącego wsparcia miała też udzielić formowana w Wielkiej Brytanii Brygada Spadochronowa gen. Stanisława Sosabowskiego.       W 1943 r., kiedy stało się oczywiste, że w Niemczech nie dojdzie do wybuchu społecznego niezadowolenia, a jednostki Wehrmachtu nie uciekają w panice, ale wycofują się przed nacierającą Armią Czerwoną w sposób zorganizowany – zdecydowano się zrezygnować z powstania powszechnego na rzecz wzmożonej akcji dywersyjnej. Planowi temu nadano kryptonim „Burza”. Zakładano stopniową mobilizację oddziałów AK w czasie przesuwania się frontu ze wschodu przez ziemie Rzeczypospolitej i atakowania tylnych straży wycofujących się wojsk niemieckich. Szczególnie silne uderzenia miały być wymierzone w linie komunikacyjne. Celem oddziałów AK miało być opanowania terenu przed wkroczeniem wojsk sowieckich. Lokalnym dowódcom AK i przedstawicielom Delegatury Rządu RP na Kraj polecono ujawnianie się wobec wkraczającej Armii Czerwonej oraz obejmowanie władzy wojskowej i cywilnej na wyzwolonym terenie. Z myślą o tych działaniach prowadzono wszechstronne szkolenie dowódców różnych szczebli i żołnierzy wszystkich rodzajów broni.