Instytut Pamięci Narodowej wspólnie z Urzędem Miejskim w Grodzisku Wielkopolskim upamiętnili Bohatera Niepodległej ppłk. Józefa Skrzydlewskiego – w okresie Powstania Wielkopolskiego organizatora kompanii powstańczych w Grodzisku Wielkopolskim.
W czwartek 10 października 2019 r. nastąpiło uroczyste odsłonięcie współfinansowanego przez IPN popiersia ppłk. Skrzydlewskiego przy rondzie Jego imienia w Grodzisku Wielkopolskim. Następnie zgromadzeni złożyli kwiaty i zapalili znicze pod Pomnikiem i Grobowcem Powstańców Wielkopolskich na cmentarzu parafialnym, gdzie wśród towarzyszy broni pochowany jest Józef Skrzydlewski. Wnuk podpułkownika – Jacek Skrzydlewski symbolicznie udekorował mogiłę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przyznanym pośmiertnie w tym roku Józefowi Skrzydlewskiemu. Po mszy świętej w Klasztorze miała miejsce akademia w Szkole Podstawowej nr 2 im. Powstańców Wielkopolskich, w której uczestniczyła licznie zgromadzona rodzina. Po części artystycznej głos zabrali Wojciech i Jacek Skrzydlewscy, którzy zaprezentowali pamiątkę rodzinną: patent oficerski Józefa Skrzydlewskiego uratowany z Powstania Warszawskiego. Wykład okolicznościowy wygłosił dr Zdzisław Kościański – autor wydanej przez IPN broszury z serii „Bohaterowie Niepodległej” przybliżającej sylwetkę tego wybitnego syna ziemi grodziskiej.
Wydarzenie odbyło się w rocznicę pochówku ppłk. Skrzydlewskiego w rodzinnym mieście: uroczystości pogrzebowe zmarłego w Warszawie w więzieniu przy ul. Rakowieckiej i pierwotnie pochowanego na Cmentarzu Powązkowskim podpułkownika trwały od 10 do 13 października 1957 r. Zdjęcia archiwalne z pogrzebu w Grodzisku Wielkopolskim prezentuje Towarzystwo Miłośników Ziemi Grodziskiej.
Ppłk dypl. Józef Skrzydlewski urodził się 21 lutego 1896 r. w Grodzisku Wielkopolskim. Przed wybuchem I wojny światowej brał udział w kursie wojskowym w Krakowie. Zmobilizowany jako piechur do armii niemieckiej został na początku 1916 r. skierowany na front wschodni. W lecie 1917 r. przerzucono go na front zachodni. Uczestniczył w walkach odwrotowych armii niemieckiej w Belgii. W końcu listopada zdezerterował i dotarł do Poznańskiego.
W 1918 roku po nawiązaniu kontaktu z organizacjami ruchu niepodległościowego w rodzinnym Grodzisku Wlkp. przystąpił do zorganizowania polskiej Służby Straży i Bezpieczeństwa, z którą usunął dotychczasowe władze z miasta i okolic. Utworzył w Grodzisku Wlkp. organizacyjne i zaopatrzeniowe zaplecze frontu zachodniego. Pod koniec stycznia 1919 r. zakończył formowanie drugiej z kolei grodziskiej kompanii powstańczej. W końcu stycznia przystąpił do formowania trzeciej kompanii, na czele której na początku marca przeprowadzał operację zabezpieczania obszaru na płd. od Zbąszynia. W marcu z kompanią wszedł w skład 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Jako dowódca 4 kompanii karabinów maszynowych wyruszył w sierpniu 1919 r. na front wschodni, gdzie przebywał do marca 1920 r. Następnie przeniesiony został rozkazem Naczelnego Dowództwa na stanowisko instruktora-wykładowcy Szkoły Oficerskiej w Bydgoszczy, gdzie przebywał do 1926 r. Po odbyciu studiów w Wyższej Szkole Wojennej przeniesiono go (1928) do Ministerstwa Spraw Wojskowych, potem do Sztabu Głównego (w międzyczasie – w latach 1934-1936 – przebywał na stażu liniowym w 81 Pułku Piechoty w Grodnie, jako dowódca baonu).
Po przekroczeniu granicy rumuńskiej we wrześniu 1939 roku został internowany. Od 1940 roku przebywał we Francji, gdzie pełnił funkcję szefa sztabu l Dywizji Grenadierów Armii Polskiej. Po upadku Francji więziony przez Niemców w obozach jenieckich (1940-1945), po powrocie do kraju brał aktywny udział w pracach organizacji zrzeszających powstańców wielkopolskich, m.in. był częstym gościem Związku Powstańców Wielkopolskich w Grodzisku Wlkp. W latach 50. był represjonowany.
Zmarł 7 maja 1952 r. w Warszawie. Staraniem Komisji Środowiskowej Powstańców Wielkopolskich przy ZBoWiD ekshumowano jego zwłoki w Warszawie i przewieziono do Grodziska Wlkp., gdzie w 1957 r. złożono je w mogile pierwszych poległych powstańców wielkopolskich na cmentarzu parafialnym.