Nawigacja

Bieżąca działalność Biura

73. rocznica śmierci Jana Rodowicza „Anody”

I iść będziemy w ogień szarymi szeregami...

73 lata temu, 7 stycznia 1949 r. w trakcie brutalnego śledztwa prowadzonego przez komunistyczne Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, w siedzibie tego urzędu w Warszawie, w niewyjaśnionych nigdy okolicznościach w wieku 26 lat zginął por. Jan Rodowicz „Anoda” – harcerz, oficer Armii Krajowej i żołnierz Szarych Szeregów, uczestnik akcji pod Arsenałem, powstaniec warszawski – zwany ułanem batalionu „Zośka”, student architektury Politechniki Warszawskiej.

Instytut Pamięci Narodowej pamięta o bohaterze walk o wolną Polskę. Dyrektor Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN Adam Siwek oddał hołd Janowi Rodowiczowi, składając kwiaty w miejscu jego śmierci przed budynkiem, w którym dawniej mieściła się siedziba Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a obecnie znajduje się Ministerstwo Sprawiedliwości, oraz na płycie rodzinnego grobowca Rodowiczów.

 

 

Instytut Pamięci Narodowej nieustanie przywraca zbiorowej pamięci Polaków postać „Anody”, którego legendę przez lata pielęgnowały środowiska harcerskie. W ubiegłym roku odsłoniliśmy w Warszawie pomnik upamiętniający Jana Rodowicza, usytuowany w miejscu jego śmierci. W 2019 r. BUWiM IPN wyremontował rodzinny grób Rodowiczów znajdujący się na Starych Powązkach w Warszawie. Na płycie nagrobnej zostało postawione popiersie przedstawiające Jana Rodowicza. Autorką rzeźby jest pani Joanna Rodowicz.

W 2018 r. na budynku przy ul. Lwowskiej 7, w którym Jan Rodowicz mieszkał i gdzie w Wigilię Bożego Narodzenia 1948 roku został aresztowany, odsłoniliśmy poświęconą mu tablicę.

 

 

{GALERIA:673198}

Jan Rodowicz – żołnierz AK, harcerz Szarych Szeregów, powstaniec warszawski, student architektury Politechniki Warszawskiej. Należał do pierwszego pokolenia, które urodziło się w wolnej II Rzeczypospolitej. Dorastał w domu, w którym były pielęgnowane rodzinne tradycje patriotyczne oraz pamięć o walkach o niepodległość. Został członkiem 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego tzw. „Pomarańczarni”, do której należeli również Tadeusz Zawadzki, Alek Dawidowski i Jan Bytnar — bohaterowie książki Kamienie na szaniec. W chwili wybuchu II wojny Jan Rodowicz miał szesnaście lat i ukończone gimnazjum. Rodowicz zdał konspiracyjną maturę. W 1940 r „Anoda” rozpoczął działalność konspiracyjną. Początkowo Jan Rodowicz razem z członkami 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej włączył się w akcje Małego Sabotażu, które polegały przede wszystkim na utrudnianiu życia okupantowi. Następnie żołnierz Grup Szturmowych, uczestnik najważniejszych akcji bojowych w 1943 roku: akcji pod Arsenałem, odbicia więźniów pod Celestynowem, akcji pod Czarnocinem, Sieczychami i w Wilanowie. W sierpniu 1944 roku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Po wojnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Jan Suzin, kolega ze studiów, wspominał: „szukałem w nim jakichś cech herosa. I nie znalazłem. To ciągle był ten sam uśmiechnięty, pogodny i łagodny Janek. Może tylko gdzieś na samym dnie jego uśmiechu czaiły się te stalowe błyski, właściwe ludziom, którzy przemaszerowali przez piekło”. Zginął 7 stycznia 1949 roku podczas przesłuchania prowadzonego w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ul. Koszykowej 6.

 

do góry