Ryszard Terlecki, „Solidarność”. Dekada nadziei 1980–1989, Warszawa 2010, 168 s.
Wiosną 1989 r. nikt – ani liderzy opozycji, ani władze PRL – nie mógł przewidzieć dalszego rozwoju wydarzeń. W obu uczestniczących przy okrągłym stole obozach różnie oceniano ewentualne zyski i straty. Komuniści chcieli utrzymać się przy władzy za cenę dopuszczenia opozycji do ograniczonego udziału w zarządzaniu państwem. Mieli na to zgodę Moskwy i przyzwolenie najważniejszych filarów reżimu: bezpieki oraz armii. Opozycja chciała wykorzystać nadarzającą się okazję do uzyskania dobrej pozycji startowej do dalszej walki o wolną Polskę. Obie strony odniosły sukces: komuniści dostali szansę wkomponowania się w polityczny establishment III Rzeczypospolitej, a solidarnościowa samoograniczająca się rewolucja mogła zakończyć się samoograniczającym się zwycięstwem.
z Rozdziału VIII
Gdzie kupić publikacje:
KsięgarnieKsięgarnia internetowaOddziały IPN Sprzedaż wysyłkowa