|
|
Andrzej Tadeusz Hałaciński, urodzony 10 listopada 1891 r. w Skawinie, syn Eustachego i Feliksy
z d. Rogozińskiej. Należał do Związku Walki Czynnej. W 1913 r. ukończył studia na Akademii Handlowej
w Krakowie. Walczył w szeregach 5. batalionu I Brygady Legionów. W 1914 r. mianowano go podporucznikiem. Był współautorem Marszu I Brygady. W 1917 r., po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski. Od 1918 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1919 r. był szefem Oddziału II Dowództwa Okręgu Generalnego w Warszawie.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Od 1921 r. pracował w Konsulacie Generalnym Rzeczypospolitej w Berlinie. W 1922 r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu kapitana.
W 1925 r. powrócił do służby w 5. pp Legionów w Wilnie. W 1927 r. przeniesiono go na stanowisko komendanta Przysposobienia Wojskowego przy 23 DP w Katowicach. W 1929 r. w stopniu podpułkownika przeszedł w stan spoczynku. Został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu IV. Od 1930 r. był Starostą brzeskim, później notariuszem w Łucku. Został zmobilizowany na stanowisko komendanta miasta Kowla.
17 września 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Osadzono go w obozie w Starobielsku, później przeniesiono go do obozu w Kozielsku.
Wiosną 1940 r. został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD
i pochowany w katyńskim lesie.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari 5 kl. (nr 6571), Orderem Polonia Restituta, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi.
Był żonaty, miał synów Przemysława i Bogumiła.
W czasie prac ekshumacyjnych w 1943 r. jego zwłoki oznaczono numerem 100.
|
|
