Przed rewolucją bolszewicką ziemie ukraińskie były najważniejszym źródłem żywności w imperium rosyjskim. W latach 1917–1921 w całej Rosji bolszewicy realizowali politykę komunizmu wojennego, polegającą między innymi na drastycznych rekwizycjach płodów rolnych i żywności chłopom. Doprowadziła ona do ruiny gospodarczej kraju, obok wojny domowej i klęski suszy była przyczyną wybuchu głodu w latach 1921–1923. Dramatyczna sytuacja gospodarcza i bunty przeciw bolszewikom skłoniły Lenina do zmiany taktyki. W marcu 1921 r. Lenin ogłosił tzw. nową politykę ekonomiczną (NEP). Wieś otrzymała nieco swobody ekonomicznej. Sytuacja gospodarcza na Ukrainie, jak i w całym Związku Sowieckim, uległa poprawie i nic nie wskazywało na to, że kierownictwo partii komunistycznej powróci do dawnej polityki gospodarczej i doprowadzi kraj do ponownego upadku ekonomicznego.
     Jednak na początku 1928 r. w ZSRS pojawiły się bardzo poważne trudności ze skupem zboża. Bolszewicy ustanowili bardzo niskie ceny urzędowe na produkty żywnościowe, chłopi nie chcieli sprzedawać zboża państwu. Woleli je sprzedać na wolnym rynku, gdzie ceny były kilkakrotnie wyższe od państwowych. Zboże było niezbędne dla wyżywienia ludności miast, a ponadto było głównym sowieckim towarem eksportowym, za który można było kupować artykuły przemysłowe i maszyny niezbędne do proklamowanego wówczas uprzemysłowienia kraju. Stojący na czele państwa Józef Stalin uznał, że jedynym wyjściem z tej sytuacji będzie kolektywizacja rolnictwa (motywowana ideologicznie próba zniszczenia warstwy chłopskiej, poddania jej władzy państwa, zamienienia posiadaczy w robotników rolnych, podporządkowanych państwu totalitarnemu).