E-Księgarnia
Witold Pilecki, żołnierz wyklęty, żołnierz „Rzeczypospolitej utraconej”, ostatni ułan Rzeczypospolitej, „ochotnik do Auschwitz”, jeden z sześciu najodważniejszych ludzi europejskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej. Jest symbolem Polski, która – w wyniku działań okupujących ją sowieckiej Rosji i hitlerowskich Niemiec – została bezpowrotnie utracona.
Należał do pokolenia urodzonego pod zaborami, którego misją było odzyskanie przez Polskę niepodległości, a gdy to się dokonało – praca dla wielkości wolnej ojczyzny. Pokolenia wychowanego na ciągle żywych tradycjach powstań narodowych i ukształtowanego przez zawołanie „Bóg – Honor – Ojczyzna”.
Uniewinniony dopiero po 42 latach.
Tak mogły wyglądać ostatnie chwile Witolda Pileckiego.
Do dnia dzisiejszego szukamy jego szczątków.
Cześć jego pamięci.
Witolda Pileckiego zatrzymano 8 maja 1947 r., a od 6 do 22 maja 1947 r. uwięziono 23 osoby, z których tylko 7 zostało uznanych za niewinne i zwolniono. Od 9 maja Pilecki znajdował się w X Pawilonie więzienia mokotowskiego w całkowitej izolacji.
Proces Witolda Pileckiego i jego towarzyszy: Marii Szelągowskiej, Tadeusza Płużańskiego, Szymona Jamontta-Krzywickiego, Maksymiliana Kauckiego, Jerzego Nowakowskiego, Witolda Różyckiego i Makarego Sieradzkiego rozpoczął się 3 marca 1948 r. w siedzibie warszawskiego Rejonowego Sądu Wojewódzkiego przy ul. Nowowiejskiej.
Oskarżycielem „Witolda” był wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr Czesław Łapiński. Oskarżał go o posiadanie broni, którą Pilecki po upadku powstania – podobnie jak większość powstańców – ukrył w skrytce i nie używał. Kolejne oskarżenie dotyczyło przygotowywania zamachów zbrojnych na prominentów reżimu, ale częściowo je utajniono, gdyż opierało się na materiale pozostałym po nieudanej prowokacji. Ostatnim zarzutem było oskarżenie o posługiwanie się fałszywymi dokumentami wystawionymi na nazwisko Romana Jezierskiego. Podczas rozprawy prokurator nie dopuścił do przesłuchania świadków oskarżenia, przebywających w większości w więzieniach, oraz zrezygnował ze świadków obrony.
15 marca 1948 r. ogłoszono wyrok: W. Pilecki, M. Szelągowska i T. Płużański zostali skazani na karę śmierci. 25 maja 1948 r. o godz. 21.30, w obecności wiceprokuratora Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr S. Cypryszewskiego, naczelnika więzienia mokotowskiego – por. Ryszarda Mońko, lekarza por. dr lek. Kazimierza Jezierskiego, duchownego – ks. kpt. Wincentego Martusiewicza, Witold Pilecki został rozstrzelany, a ciało potajemnie pogrzebano prawdopodobnie na tzw. „Łączce”, dziś kwatera „Ł” cmentarza Powązkowskiego.
Dopiero we wrześniu 1990 r. Sąd Najwyższy uniewinnił Rotmistrza i jego towarzyszy, ukazał niesprawiedliwy charakter wydanych wyroków, uwypuklił patriotyczną postawę skazanych w tym procesie.
W lipcu 2006 r. Prezydent RP Lech Kaczyński w uznaniu zasług Witolda Pileckiego i jego oddania sprawom ojczyzny odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego.
Zachęcamy również do odwiedzenia strony internetowej IPN poświęconej Rotmistrzowi Pileckiemu.
***
W 70. rocznicę śmierci Witolda Pileckiego, 25 maja 2018 r. odbyły się uroczystości w Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL, mieszczącym się w dawnym więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej 37 w Warszawie. Przed południem odsłonięto na więziennym murze nieznany dotąd portret rotmistrza Pileckiego, z udziałem córki Rotmistrza – Zofii Pileckiej-Optułowicz i syna – Andrzeja Pileckiego. Wieniec przy ścianie straceń złożył Prezydent RP Andrzej Duda.
O godz. 18:00 odprawiona została msza św. za śp. Witolda Pileckiego. Po mszy wystąpił chór szkolny SP nr 2 im. Witolda Pileckiego w Olsztynku, a następnie zespół Forteca z koncertem pt. „Rotmistrz”.
Najbardziej uroczystą część obchodów rozpoczęło wspólne przejście uczestników pod ścianę straceń. O godz. 21:30 oddano hołd Rotmistrzowi – w godzinę jego śmierci.
W uroczystościach wziął udział prezes Instytutu Pamięci Narodowej Jarosław Szarek.
Na zakończenie, przy celi Witolda Pileckiego w X Pawilonie, wspólnie czytano fragmenty ukochanej książki Rotmistrza – „O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza à Kempis.